بعد مردن گر همین داغست وحشت زای من

خاک هم خالی در آتش می نماید جای من

گر به صد چاه جهنم سرنگون غلتم خوش است

در دل مأیوس خود یارب نلغزد پای من

صد جنون شور قیامت می تپد درگرد یاس

از ادبگاه خموشی تا لب گویای من

آرزوها بسکه در جیب نفس خون کرده ام

بال طاووس است اگر موج است در دریای من

کو تأمل تا به کنه نسخهء خاکم رسد

بی غباری نیست خط صفحهٔ سیمای من

ای هوس چون گل فریب عشرت از رنگم مده

خون پروازیست در بال قفس فرسای من

روزگاری چشم مجنون داشت مشق گردشی

گردباد است این زمان در مکتب صحرای من

دستگاه عبرت اینجا جز تعلق هیچ نیست

می گشاید چشم من چون شمع خار پای من

کیست رنگ معنی از لفظم تواند کرد فرق

باده چون آب گهر جوشید با مینای من

دیدهٔ آهو نگردد تهمت آلود بیاض

صبح یک خواب فراموش ست از شبهای من

هستی موهوم عرض بی نشانی هم نداد

ازنفس خون شد صدای شهپر عنقای من

می کشم چون صبح از اسباب این وحشت سرا

تهمت ربطی که نتوان بست بر اجزای من

فرصت ازکف رفت و دل کاری نکرد، افسوس عمر

کاروان بگذشت و من در خواب مردم ، وای من

کارگاه حیرتم بیدل خموشی باف نیست

ناله دارد تار و پود صورت دیبای من